محمد بن عیسى گوید:

سَمِعْتُ الْمُوفَّقَ یَقُولُ: قَدِمَ أَبى‏جَعْفَرِالثّانى علیه‏السلام وَأرانى خاتَما فى‏إصْبَعِهِ . . . وَ کانَ عَلَیْهِ مَکْتُوبا «حَسْبِىَ اللّه‏ُ» وَ فَوْقَهُ هِلالٌ وَ أسْفَلَهُ وَرْدَةٌ، فَقُلْتُ لَهُ: خاتَمُ مَنْ هذا؟ فَقالَ: خاتَمُ أبِى‏الحْسَنِ علیه‏السلام فَقُلْتُ‏لَهُ: وَکَیْفَ صارَ فى‏یَدِکَ ؟ قالَ لَمّا حَضَرَتْهُ الْوَفاةُ دَفَعَهُ اِلَىَّ ثَمَّ قالَ لى: لاتُخْرِجْ مِنْ یَدِکَ اِلاّ اِلى عَلّىٍ ابنى.

از موفقّ - که از اصحاب خاص امام رضا و امام جواد علیه‏السلام بود - شنیدم که مى‏گفت: انگشترى در انگشت امام جواد علیه‏السلام بود که به من نشان داد، بر آن نوشته بود «حسبى اللّه‏» یعنى خداوند مرا کافى است، بالاى آن هِلالى بود و پایین آن گلُ بود. به امام عرض کردم انگشتر کیست؟ فرمودند: انگشتر پدرم است. عرض کردم: چطور دست شماست؟ فرمودند: هنگامى که وفات او فرا رسید آن را به من داد و بعد فرمودند: به کسى جز فرزندم على آن را ندهم.

مکارم الاخلاق : 92 .